Жыве ў правінцыі паэт,
Прыгожая жанчына,
Сама – як зладжаны санет,–
Вачэй адвесці немагчыма,
І піша вершы – ад душы,
Нібыта храм яна будуе…
Чароўнай рыфмаю чаруе
Усіх, хто любіць у цішы
Пабыць даўжэй – у задуменні –
Каля каміна, дзе паленні
Гараць, як мокрыя каменні
На сонцы – нібы гладышы,
Як сам гару ад дум парою –
Гару, каб шлях твой асвяціць,
Не чынячы бяды нікому,
Дапамагчы – дайсці, даплыць
Да берага свайго, дадому…
Ад Бога талент дадзен ёй,
Прыгожай той жанчыне:
Усё, што скажа,– з цеплынёй,
Нібы акно расчыне
Насустрач свету, каб ляцець
Ажно да небасхілу…
Часамі мог бы я глядзець
На твар жаночы мілы
І слухаць голас, каб услед
Красой дзявочай любавацца,
Чароўнай рыфмай ачышчацца…
Жыве ў правінцыі паэт,
Прыемна ў тым прызнацца.
|
|
